Verpleging In Beweging

Maar je kunt mensen niet zonder zorg laten zitten, dus doen wij dat voor hen. We zijn uren bezig met bellen, mailen en het verzamelen van extra informatie, van het zorgplan tot een brief van de huisarts. Informatie die de wijkverpleegkundige heeft meegeleverd bij de indicatiestelling, zoals het hoort. Dat is dus dubbel werk.

Dat valt niet uit te leggen. Het is onbegrijpelijk dat iemand vanachter een bureau denkt te kunnen bepalen dat een doodzieke mevrouw met Alzheimer die moet herstellen van chemotherapie, of een oude meneer met obesitas en suikerziekte, wel met minder uren toekan of zelfs helemaal geen zorg nodig heeft. Verpleegkundigen indiceren vaak standaard al minder dan ze nodig vinden, omdat ze bij voorbaat al weten dat het werkelijk benodigde aantal uren wordt afgekeurd - dag vd verpleging 2017.

Maar hoe dan…?! Je kunt iemand die net een TIA of beroerte heeft gehad en helemaal niks kan, niet afschepen met 35 minuten zorg per dag. Dat werkt gewoon niet. Twaalf jaar geleden hielden verzekeraars rekening met individuele verschillen tussen cliënten, maar nu worden we per minuut afgerekend op standaardhandelingen (dag vd verpleging 2017).

Soms moet Ans na een half jaar informatie ophoesten over de geleverde zorg. Dan kan zomaar blijken dat zorg die al jaren probleemloos werd vergoed, nu ineens aan andere criteria moet voldoen, waardoor de verleende zorg terugbetaald moet worden. dag vd verpleging 2017. Dat betekent paniek, want de meeste cliënten hebben dat geld niet.

Zo is ze nu bezig om 5500 euro af te lossen voor een van haar cliënten. Soms wordt ze er moedeloos van. “Zorginstellingen zijn gesloten omdat mensen langer thuis moesten blijven. Dan moet je ook zorgen dat ze daar de zorg krijgen die nodig is. Maar dat gebeurt niet. Wij hebben zorgverleners in huis die precies weten wat kwetsbare mensen nodig hebben, en het is heel frustrerend dat zij overruled worden door iemand achter een bureau die de cliënt nog nooit gezien heeft.” Vooral dat laatste maakt haar boos - dag vd verpleging 2017.

Als het je eigen vader was, zou je ook willen dat die netjes werd geholpen!” Ondanks de frustratie peinst Ans er niet over om te stoppen. “Ik laat me niet kisten. Dit werk is mijn roeping en passie, en ik wil mijn cliënten niet laten vallen - dag vd verpleging 2017. Dus ga ik samen met hen de strijd aan. Thuisverpleging Melle.

Verpleging Delft

Zij is wijkverpleegkundige bij 010 Zorgt. In de ruim 25 jaar dat ze in de zorg werkt, heeft ze het zorglandschap zien kantelen. De belangrijkste verandering? Daar hoeft ze niet lang over na te denken: “De cliënt staat niet meer centraal! Wel in woorden, maar niet in daden. In de praktijk regeert het geld en krijgt de cliënt niet de benodigde ondersteuning.

Het probleem is dat ze werken met standaard tijden voor handelingen. Maar indiceren is maatwerk. Elke cliënt is anders en daarom moeten we soms van normtijden afwijken. Wij kunnen dat prima onderbouwen, omdat we de cliënt zien. Verzekeraars zien alleen een casus op papier. En dat is precies de reden waarom de indicatiestelling aan ons is uitbesteed.

Zo moest ze een herindicatie doen voor verlenging van zorg aan een echtpaar. Die van de vrouw werd goedgekeurd, maar van meneer niet. Anne had keurig onderbouwd 10 minuten geïndiceerd voor injecteren. Niet goed, vond de verzekeraar, want haar voorgangster kon het in 5 minuten. Nee, zei Anne. Haar collega had de indicatie destijds naar beneden bijgesteld, juist omdat de verzekeraar zo moeilijk deed.

De man was hartpatiënt, had een pacemaker die op afstand gemonitord werd en ernstige fysieke beperkingen. Daarnaast werd hij eerst niet geholpen met aankleden, maar was dat inmiddels wel nodig, omdat hij achteruit ging. 5 minuten extra was bepaald niet te veel gevraagd (dag vd verpleging 2017). Anne was maanden druk met bellen en mailen om de indicatie verder te onderbouwen, maar de verzekeraar hield voet bij stuk.

Nog een voorbeeld: een indicatiestelling voor een fitte 99-jarige die alleen 2 keer per week hulp nodig had bij het douchen - dag vd verpleging 2017. De aangevraagde hulp werd – zonder huisbezoek – slechts voor 3 maanden toegekend. Daarna moest Anne dan maar een herindicatie aanvragen, want misschien kon mevrouw het tegen die tijd weer zelf… “Onbegrijpelijk”, vindt ze.

Bovendien: een herindicatie aanvragen kost ook tijd en geld. Dat zijn geen logische beslissingen.” En dan zijn er nog de verhalen van cliënten die van het kastje naar de muur gestuurd worden. Zo werd de aanvraag van een cliënt met lichamelijke en psychiatrische problemen die al 4 jaar zorg van vanuit de ZVW (zorgverzekeringswet) kreeg ineens afgekeurd met een kort briefje: “U hebt de zorg wel nodig, maar krijgt hem niet van ons.” De cliënt tekende bezwaar aan tegen de beslissing en stuurde een brief van de huisarts mee waarin deze de noodzaak van de zorg onderschreef en liet weten het onbegrijpelijk te vinden dat de zorg gestopt werd.

Taal Van De Verpleging

Over de andere grondslag – somatiek met lichamelijke beperkingen – werd niet gesproken. Omdat de cliënt de zorg echt nodig heeft, klopte deze bij de gemeente aan. dag vd verpleging 2017. Daar zeiden ze direct: “U hoort hier niet. U moet bij de ZVW zijn.” Precies zoals Anne had geïndiceerd. Omdat cliënten met een psychiatrische grondslag vanaf 2021 weer WLZ zorg kunnen aanvragen bij het CIZ, is besloten daar m.

2021 de zorg vanuit de WLZ aan te vragen. Tot die tijd heeft de cliënt de zorg vanuit de ZVW niet en kan die niet geholpen worden met de persoonlijke verzorging. Het gemak waarmee zorgverzekeraars indicaties van tafel vegen, steekt haar enorm. dag vd verpleging 2017. Alsof ze de benodigde zorg zomaar uit haar duim zuigt.

Maar inmiddels zijn die er wel (V&VN normenkader) en hebben de zorgprofessionals de indicatiestelling in de vingers, en daarbij houden ze automatisch rekening met de kosten. “Toch worden we voortdurend op de vingers gekeken en opgezadeld met extra werk”, zegt Anne. “Allemaal uren die we niet in de zorg voor de cliënt kunnen stoppen.

Maar de laatste tijd ben ik alleen nog maar aan het vechten om dingen voor elkaar te krijgen. Zo jagen ze mensen de zorg uit! Ik merk dat veel collega’s en cliënten hun mond houden, uit angst voor represailles. Dat begrijp ik wel, maar ik vind dat een cliënt moet krijgen wat hij nodig heeft in de tijd die daarvoor nodig is, dus ik ga de strijd aan.

Ik denk steeds vaker: Als je toch alles afwijst, stel dan zelf die indicatie maar! Dat hou ik ermee op!’’ De handelswijze van zorgverzekeraars en -kantoren legt een Kafkaëske bureaucratie bloot waarin mensen volkomen verdwalen en niet krijgen wat ze nodig hebben. Neem het verhaal van (29). Zo lang zij zich kan herinneren heeft haar moeder, mevrouw Ergulcan, ernstige lichamelijke en psychiatrische klachten.

Ze is passief, inactief en heeft suïcidale neigingen. Door dit alles heeft ze 24 uur per dag toezicht nodig en hulp bij de dagelijkse verzorging en verpleging - Thuisverpleging Gentbrugge. Dit alles kreeg ze jarenlang zonder problemen vanuit de ZVW. Ook haar man en kinderen deden alles wat in hun vermogen lag om haar te helpen.